Στην Ελλάδα...

... όλα γίνονται. Το έλεγε με στόμφο και πίστη εκείνα τα χρόνια ο Κώστας Στεφανής, και το πιστοποιείς συχνά-πυκνά. Όταν θέλεις κάτι πολύ, το πετυχαίνεις. Δεν αρκούν τα χρήματα και το ταλέντο. Απαιτούνται πίστη, αφοσίωση και τρόπος ώστε να το πετύχεις.
Ζεστά, φρέσκα παραδείγματα το Ράλλυ Ακρόπολις, όπου έχω την τιμή να είμαι μέλος της 5μελούς οργανωτικής επιτροπής, και ο Απόλλων «του Σταμάτη Βελλή», ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα που φέτος επέστρεψε στην Α΄ Εθνική, κερδίζοντας το πολύ δύσκολο πρωτάθλημα της μικρότερης επαγγελματικής κατηγορίας. Τιμή μου μεγάλη ότι συμμετέχω στο ΔΣ της ΠΑΕ.
Κοινός παρονομαστής οι άνθρωποι. Αυτοί που εμπιστεύτηκαν και έδωσαν ευχή και «εντολή», τόσο από την ΕΛΠΑ και τον ΓΣ Απόλλων Σμύρνης όσο βέβαια και εκείνοι που πήραν την καυτή σκυτάλη, την αναβάθμισαν, της έδωσαν αξία και κύρος και απλώς γράφουν ιστορία.
Στο Ράλλυ Ακρόπολις ο Πρόεδρος της ΕΛΠΑ, ο φίλος μου Βασίλης Δεσποτόπουλος, διέκρινε στον Παύλο Αθανασούλα έναν μορφωμένο άνθρωπο με ήθος-αγωγή, που ξέρει πώς να δουλέψει. Πολυτεχνίτης ο Mr Acropolis σήμερα, απέδειξε ότι το έχει τόσο όταν επικοινωνεί (σπάνιο για μηχανικό, αν κρίνω από τον πατέρα μου και από τους φίλους του...) όσο και όταν επιχειρεί. Σημαντικό ρόλο στο εγχείρημα, που έχει και δρόμο, και επικοινωνεί τη χώρα στο εξωτερικό ιδανικά -σήμερα που μας έχουν για τα μπάζα- έχει η κ. Ανίτα Πασαλή. Η όμορφη συνοδηγός-σύζυγος του Νικόλα Πασαλή, μία από τις λίγες Κυρίες του χώρου, η πολύ special mama της Λήδας (μητέρα πλέον και αυτή) και του Βασίλη, τα τελευταία χρόνια δεν είναι απλώς η καλύτερη Αλυτάρχης του WRC: έπεισε τον Δεσποτόπουλο έχοντας πιστέψει στον Παύλο και, από την ημέρα που η Celeritas έχει την ευθύνη, παίζει κομψά και αποτελεσματικά το ρόλο της - που ξεπερνάει αυτόν του τυπικού αλυτάρχη.
Τη γνωρίζω από πολύ νέα. Την παρακολουθώ από πολύ κοντά, και σήμερα οι συνθήκες απαιτούν υπόκλιση και διαχρονικό σεβασμό, όχι γιατί το κάνει τέλεια, αλλά γιατί συμπεριφέρεται άψογα, διδάσκοντας το «σεμνά και ταπεινά». Αγαπάω πολύ τον Παύλο Αθανασούλα και εκτιμώ-σέβομαι την Ανίτα Πασαλή, προσθέτοντας: το Ράλλυ Ακρόπολις είναι σε χρυσά χέρια.

Στον Απόλλωνα, στην άλλη όχθη του ποταμού, σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις ώστε να προκύψει η εποχή «Σταμάτης Βελλής» έπαιξε ο σημερινός πρόεδρος της ΠΑΕ, ο πολύπειρος κ. Γιώργος Αγγελετόπουλος. Πολλά τα χρόνια στην πλάτη του, αλλά οι αντοχές του ξεπερνούν αυτές του μεσήλικα, ενώ το μυαλό του παραμένει καθαρό και πολύστροφο. Τον Βελλή δεν τον είδε επενδυτή, χορηγό ή ό,τι άλλο μικρού βεληνεκούς με ημερομηνία λήξης. Είδε έναν άνθρωπο που αγαπάει την ομάδα, με καρδιά φιλάθλου, κοφτερό μυαλό, όπως είναι οι κινητήρες στην F1, και την απαραίτητη οικονομική ισχύ, με μέτρα και προδιαγραφές που ορίζει ο ίδιος με τη σύνεση και την ευγένεια που τον διακρίνει. Οι φίλαθλοι και, κυρίως, όσοι στο σωματείο Αναγέννηση, πίστεψαν, ο ΓΣ, χάρη στον άλλο σοφό της Ριζούπολης, στον κ. Κώστα Δέδε, και στους συνεργάτες του, υποστήριξε με αρχοντιά, και η μετάβαση από το καθεστώς του ερασιτέχνη, που είχε βρεθεί η ομάδα, σε αυτό του επαγγελματισμού, που βρίσκεται σήμερα, αποτελεί σεμινάριο για πανεπιστήμιο. Το τέλειο μάθημα για άλλη γνωστή ιστορική ΠΑΕ που ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, αλλά με διαφορετικό τρόπο, αν κρίνει κανείς από τη φασαρία που δημιουργεί.
Στον Απόλλωνα το έκαναν απλά και σβέλτα, αποφεύγοντας την έξοδο από την τροχιά, και η καθαριότητα των πράξεων αποδεικνύεται αν υπολογίσει κανείς ότι χάθηκαν τουλάχιστον δύο ευκαιρίες για άμεση άνοδο από τη Δ΄ στη Γ΄ και από τη Γ΄ στη Β΄. Όπως έχεις μάθει, λοιπόν, και όσοι γνωρίζουν τον «Silef» (ψευδώνυμο του Βελλή όταν συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτου με τον Παύλο Μοσχούτη), δεν απορούν γιατί δεν ντριφτάρει, δεν τριπλάρει και δε χαρίζεται.
¶λλωστε, μόνο τυχαία δεν έφτασε η μπλε ταξιαρχία του κ. Βοσνιάδη να εξασφαλίσει την άνοδο στην Α΄ Εθνική στο τελευταίο παιχνίδι της κατηγορίας· σε μια ύπουλη έδρα, με την ομάδα ενός ιδιοκτήτη που θα μπορούσε να ονομάζεται και τυπικά «απρόβλεπτος».

Αν από τα αλώνια στα σαλόνια ο Νίκος Καρούλιας είναι ο πιστός και σπάνιος συνεργάτης του Σ.Β., στο τελευταίο αυτό οδοιπορικό, με τη 10μηνη διάρκεια και τα σαράντα παιχνίδια, η δύναμη, το όπλο της ομάδας, ήταν ένας άλλος Παύλος. Ο Κοζανίτης Παύλος Μυροφορίδης. Ο 32χρονος «Μύρο». Της ΠΑΕ Απόλλων αρχικά, της Ριζούπολης σήμερα, αφού ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι δεν κρύβουν την ευγνωμοσύνη τους. Πρόκειται για έναν νέο άνθρωπο που δεν κουβαλάει πτυχία, αλλά διαθέτει τσαγανό και, κυρίως, πιστεύει πολύ σε ό,τι καταπιάνεται. Δε λύγισε, δεν αναρωτήθηκε, δεν αμφισβήτησε, και δικαιώθηκε. Με τιμάει με τη φιλία του - γνωρίζω καλά και τον «άλλον» Παύλο, αυτόν που δεν είναι εμπαθής, έχει χιούμορ, και κυρίως τον οικογενειάρχη Παύλο, που τιμάει όλη μέρα γυναίκα και παιδιά. Λογικά, δεν ταίριαξε με όλους στα αποδυτήρια, αλλά ακόμα και οι ελάχιστοι που δεν προσαρμόστηκαν στα θέλω και πρέπει ώστε να διαθέτεις ένα ατσάλινο σύνολο παραδέχτηκαν στο τέλος την αποτελεσματικότητα της συνταγής. Με τον Βελλή ξεκίνησαν να φτιάξουν ομάδα που να μη χάνει στην έδρα της και να βλέπει τους αγώνες μπαράζ για την άνοδο και, χάρη σε τεχνικούς και παίκτες, αυτή η ιστορική ομάδα με ρίζες στη Σμύρνη κέρδισε το πρωτάθλημα.
Στη Ριζούπολη, όταν πήγα το 2009, έλεγαν συνέχεια για την ομάδα του Βελέντζα που πήγε ΟΥΕΦΑ. Σήμερα και αύριο και για πολλά χρόνια θα λένε για τον Απόλλωνα του Διαμαντή και του Δεληζήση, που επέστρεψε στη φυσική του θέση το Μάιο του 2013. Ομάδα που όλο το χρόνο είχε ένα δικό της τρόπο ώστε να κερδίζει και να αντιδρά, ομάδα ουσίας με παίκτες κομάντο. Σκληροτράχηλους όχι με γροθιές και κλοτσιές, αλλά με ψυχή και μυαλό.
Ζηλευτό, σπάνιο σύνολο, που πέτυχε το στόχο που είχε βάλει ο τεχνικός της διευθυντής και που είχε ονειρευτεί ο ιδιοκτήτης της, χωρίς να το αποκαλύψει. Το Πρωτάθλημα! Καλή συνέχεια._ Σ. Χ.

ΙΝ ΜΕΜΟRIAM

Γάκης Καλεμτζάκης

Τι να γράψω για τον Γάκη. Δεν του ταιριάζει επικήδειος, από τη στιγμή μάλιστα που ο Στέλιος, ο μοναχογιός του, είναι αγαπημένος φίλος. Τον Γάκη έπρεπε να τον γνωρίζεις ώστε να καταλάβεις ότι δεν ήταν ακόμα ένας με προσόντα και ταλέντο. Ο φίλος μου, ένας οδηγός αγώνων από τα καλύτερα χέρια της χώρας, με πατήματα επιπέδου Μοσχού και ψυχή-νοοτροπία «Ιαβέρη», είχε τη δική του προσωπικότητα που τον χαρακτήριζε. ¶ρχοντας στη ζωή, άρχοντας και πίσω από το τιμόνι, μπορούσε να είναι και Μακεδόνας πρέσβης σε χώρους που ξεπερνούν τις ειδικές διαδρομές στους δεκάδες αγώνες που κέρδισε σε πανελλήνιο επίπεδο.

Τον συναντούσα στη Χαλκιδική, τον ζούσα στο ΔΕΘ. Απίστευτο χιούμορ. Από τις περιπτώσεις που σάστιζες μέχρι να τον μάθεις-καταλάβεις και διακρίνεις σε αυτό το σπάνιο σε αποφασιστικότητα βλέμμα την εκτίμηση και την αγάπη του. Δεν αγαπούσε όλο τον κόσμο και δεν τον αγαπούσαν όλοι, ακόμα και όσοι είχαν λόγους ώστε να τον σέβονται, αφού είχε βοηθήσει δεκάδες ανθρώπους σε διάφορους χώρους. Κοσμοπολίτης νέος, ισορροπημένος και χορτάτος μετά, όντας ώριμος όταν με την πανέμορφη σύζυγό του έφεραν στον κόσμο τον Στελάρα, με αξιοπρέπεια για σεμινάριο όταν αποχώρησε και αντιμετώπιζε δυσκολίες.

Οδηγούσε τα πάντα όλα πολύ γρήγορα σε κάθε έδαφος και στόχευε πάντα στη νίκη. Ήταν καλύτερος από ισάξιους συναθλητές-συμπολίτες του, ένας από τους καλύτερους σε πανελλήνιο επίπεδο, ένας άνθρωπος που γέμιζε το χώρο με την παρουσία του. Έδινε υπεραξία σε γεγονότα, εκδηλώσεις και ειδικές διαδρομές και την απώλειά του μόνο η οικογένειά του μπορεί να αξιολογήσει στην πλήρη της διάσταση. Μόνο όσοι πολύ κοντά του ήξεραν, άλλωστε, και τι τον σκότωσε. Ακόμα και η πιθανότητα να τον καταβάλει η μιζέρια αρκούσε ώστε να χάσει την αμυντική του λειτουργία, να αρρωστήσει και να φύγει.
Δε θα τον ξεχάσω ποτέ, για διάφορους λόγους. Σε κοίταζε όπως οδηγούσε. Απλά, αλλά με βάθος. Ειλικρίνεια στη μία περίπτωση, τέχνη και ταχύτητα στην άλλη. Ήταν καλύτερός μου και το χαιρόμουν, και μικρή σημασία έχουν οι χρόνοι και τα αποτελέσματα.

Τα σέβη μου στον Στέλιο και στη μητέρα του. Πέρα από τις εξελίξεις στη ζωή, όταν ερχόταν η κυρία Καλεμτζάκη στα σέρβις και τα αεροπίστολα σταματούσαν, το πρόσωπό του φωτιζόταν και καμάρωνε περισσότερο και από έναν καλό χρόνο στο Χολομώντα.

Ελπίζω να μην τον πίκρανα ποτέ με στιλό και πλήκτρα. Ήταν πολύ σημαντικός, όπως άλλωστε και οι Ψηφίδης, Τσομπανόπουλος, χωρίς να υποτιμώ τον Κώστα Χαμπή, τον πλέον ψυχωμένο, πάντα σε ό,τι αφόρα τη δική μας εποχή._ Στρατισίνο